از دانه‌های مختلف غلات، حبوبات و هسته میوه‌ها یا برخی از خود میوه‌ها و تره‌بارها، سویق‌های متنوعی تهیه می‌شود. مانند سویق گندم، سویق جو، سویق برنج، سویق نخود، سویق عدس، سویق سنجد، و سویق‌های تهیه شده از سیب، کنار، کدوتنبل، دانه انار و خشخاش. گاهی سویق‌ها را با هم ترکیب می‌کنند: مثل سویق گندم و جو. سویق گندم، سویق جو، سویق گندم و جو (مخلوط به نسبت مساوی) و سویق کامل (ترکیبی از سویق‌های جو، گندم، عدس و سنجد) که جزء مهم‌ترین سویق‌ها هستند.
بیشتر سویق‌ها دارو هستند نه غذا!
سویق‌ها به طور عمده برای تقویت بدن استفاده می‌شوند. به عنوان مثال برای کودکان در سن رشد، می‌شود از سویق استفاده کرد. همچنین برای وزن‌گیری جنین در سه‌ماهه پایانی بارداری، مصرف سویق می‌تواند بسیار مؤثر باشد. البته میزان استفاده از سویق در آن دوران، باید کنترل‌شده باشد و مصرف زیاد سویق نیز می‌تواند باعث اضافه وزن بیش از حد جنین یا مادر او گردد.
برخی از سویق‌ها اساساً دارو هستند نه غذا. یعنی آن‌ها را نباید همیشه خورد و به صورت عادت غذایی در آورد. برای مثال گفته‌اند: «از این دو نوع سویق [گندم و جو] که بگذریم، دیگر انواع سویق، به عنوان غذا مصرف نمىشوند و [تنها] مصرف دارویى دارند؛ آن گونه که سویق کُنار، سویق سیب و انار ترش، براى مهار کردن شکم و حرارت دادن بیشتر به آن، به کار مىروند، یا از سویقِ خرنوب و سنجد، براى مهار کردن طبع، استفاده مىشود» (دانش‌نامه احادیث پزشکی، ج ۲، ص ۳۷۴، پانوشت).
